Archiwa tagu: wąż

Wąż Żmija Łąkowa – Vipera ursinii

Występowanie: Żmija Łąkowa spotykana jest w różnych środowiskach. Preferuje ona jednak tereny trawiaste jak np. stepy, łąki czy nadbrzeża rzek. Na trawiastych zboczach gór dochodzi do 2700 m n.p.m. Ten gatunek Żmii spotykany jest w południowej Europie, Azji Mniejszej (Turcja, stepowe obszary Kaukazu, Iran, wschodni Kazachstan). Żmija ta żyje w południowej Francji, środkowych Włoszech, Dolnej Austrii, na Węgrzech, w krajach byłej Jugosławii, Albanii, Rumunii i Bułgarii.

Wygląd i wymiar: Osobniki występujące w Europie osiągają długość od 35 cm do 50 cm, zaś w azjatyckiej części do 70 cm. Samice są nieco większe od samców. Wyróżniającą cechą jest szpiczasto zakończony pysk węża. Ubarwienie zwierzęcia może być brązowe lub brązowooliwkowe. Na wężu widać również zygzakowatą lub falistą wstęgę zbudowaną z połączonych ze sobą rombowych lub eliptycznych ciemnobrązowych plam. Z boku tułowia widoczne są rzędy brązowoczarnych, bardzo nieregularnych plamek. Wąż ten ma budowę małą oraz krępą. Ma płaską głowę, która jest wyodrębniona z tułowia, pysk węża jest tępo zakończony. Oczy z pionowo ustawioną źrenicą (żółte lub pomarańczowe) oraz krótki ogon. Gatunek ten jest jadowity. Posiada nieduże zęby jadowe oraz niewielką w porównaniu z innymi żmijami toksyczność jadu.

Rozmnażanie: Samice mogą się rozmnażać już od trzeciego roku życia. Muszą jednak osiągnąć odpowiednią długość ciała – 31-35 centymetrów. Rodzą one około 3 do 16 sztuk, które są długości od 12 do 18 centymetrów.

Pożywienie: W okresie wiosennym pożywieniem są przede wszystkim myszy oraz jaszczurki, które zostają pożarte żywcem. Wynika to z faktu, iż jad tego węża jest za słaby by zabić ofiarę natychmiast. W okresie letnim pożywieniem są głównie owady oraz pisklęta małych ptaków. Znaczną część pokarmu spożywanego przez Żmije Zygzakowate stanowią także bezkręgowce.

Zachowanie: Żmija Zygzakowata występuje na niektórych obszarach w bardzo dużej liczebności. Na wybranych plantacjach herbaty pojawiało się nawet osobników na hektar. Wąż ten prowadzi dzienny tryb życia, nocą chowa się w norach gryzoni. Jad tego węża jest dużo słabszy niż np. Żmii Zygzakowatej stąd nie odnotowano śmiertelnych przypadków pokąsań człowieka. Ten gatunek Żmii jest niezwykle płochliwy, niemal natychmiastowo chowa się w momencie wyczucia nawet najmniejszych drgań ziemi, może je wyczuć nawet z odległości wielu metrów. Okres zimowania kończy się na przełomie marca oraz kwietnia. Potem rozpoczyna proces linienia i zaczyna okres godowy. Aktywna za dnia sporo czasu spędza na łąkach gdzie poluje na swoje ofiary – myszy oraz jaszczurki.

Największym zagrożeniem tego węża jest człowiek. Dzieje się tak na skutek masowego łapania do hodowli terrarystycznych oraz na skutek niszczenia środowiska jak np. osuszanie łąk. Bardzo gwałtownie zmniejsza się liczebność tego gatunku.

Wąż Żmija Zygzakowata – Vipera berus

nazwa niemiecka: Kreuzotter
nazwa angielska: Adder
nazwa francuska: Vipere peliade
nazwa hiszpańska: Vibora comun europea
nazwa czeska: Zmije obecnἁ

Występowanie: Żmija Zygzakowata zamieszkuje rozmaite środowiska, nizinne oraz górskie. Jednocześnie wilgotne jak i suche. Najczęściej jest spotykana na terenach pokrytych roślinnością trawiastą lub porośniętych niskimi zaroślami. Gatunek europejski oraz północnoazjatycki. W Polsce można ją spotkać niemal wszędzie. Poza Polską występuje w północnej oraz wschodniej Europie oraz Syberii.

Wymiar i wygląd: Długość samców dochodzi do 68cm, samic do 84 cm. Ten gatunek ma zmienne ubarwienie. grzbiet ma srebrzysty, brązowy w różnych jego odcieniach oraz całkowicie czarny. U osobników srebrzystych oraz brązowych wzdłuż grzbietu usytuowany jest czarny zygzak. W przypadku osobników czarnych znak ten jest niewidoczny. Żmija Zygzakowata ma na głowie czarną plamę w kształcie zbliżonym do litery X. Brzuch węża jest ciemny (odmiany kolorów popielatego oraz brązowego). Brzuszna strona ogona jest w kolorze siarkowożółtym. Żmija ta ma charakterystyczne szparowate, pionowo ustawione źrenice oczu. Ogon żmii to jedynie 1/10 całego jej ciała. Masa żmii dorosłej może dochodzić do 200 g. Charakterystycznym elementem jest również długi, rozdwojony na końcu język.

Rozmnażanie: Gody Żmii Zygzakowatej odbywają się w kwietniu oraz w maju. Przed kopulacją odbywa się taniec-walka dwóch samców walczących o jedną samicę. Walka ta polega na oplataniu się samców luźno odcinkami tułowia wzniesionymi do góry oraz wykonywaniu ruchów wahadłowych. Następnie każdy próbuje przycisnąć rywala do ziemi, aż w końcu jeden z samów się poddaje i ucieka. Żmija ta jest jajożyworodna. Rodzenie odbywa się w sierpniu oraz we wrześniu. Samica ma od 5 do 18 sztuk jaj. Małe mają od 14 do 23 cm.

Zachowanie: Jest bardzo sprawnym pływakiem. Jednym z jego ulubionych zajęć jest wygrzewanie się na słońcu. Swoje ofiary uśmierca poprzez ukąszenie zębami jadowymi, następnie ofiara zostaje pożarta. Jest to wąż jadowity, który zagraża człowiekowi. Najbardziej niebezpieczne są ukąszenia dla dzieci i osób starszych. Jad wywołuje martwicę tkanek, kłopoty z układem krążenia, wywołuje opuchliznę i ból, nastąpić może porażenie.

Pożywienie: Żmije Zygzakowate żywią się przede wszystkim polnymi gryzoniami, ryjówkami, kretami i pisklętami. Niekiedy zjadają również żaby oraz jaszczurki.

Żmija zygzakowata nie jest obecnie zagrożona wymarciem. W Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych ma status LC. Na terenie Polski jest objęta całkowitą ochroną prawną. Nie jest to gatunek lubiany przez ludźmi, wręcz jest on tępiony ze względu na niebezpieczeństwo jakie niesie dla człowieka oraz jego życia. Jednak przeważnie Żmije Zygzakowate nie kąsają człowieka, robią to jedynie w ostateczności, w pozostałych przypadkach wolą uciec przed człowiekiem.

Gatunek ten jest w środowisku bardzo pożyteczny poprzez tępienie ogromnej ilości szkodników. Największym wrogiem dla Żmii tego gatunku jest człowiek oraz jeż.

Wąż Zaskroniec Zwyczajny – Natrix natrix

nazwa niemiecka: Ringelnatter
nazwa angielska: Grass Snake
nazwa hiszpańska: Culebra de Collar
nazwa czeska: Uzovka obojkovἁ
nazwa francuska: Couleuvre a collier

Występowanie: Zaskroniec zwyczajny przeważnie zamieszkuje środowiska o podmokłym/wilgotnym podłożu. Bardzo łatwo spotkać je w pobliżu stawu, rzeki, zarówno w lasach jak i na łące. W terenach górskich dochodzi do 2300 m n.p.m. Zaskroniec zwyczajny obejmuje swoim zasięgiem Europę, północną Afrykę, Azję Mniejszą, Azję Środkową. W Polsce gatunek ten jest niezwykle popularny na całym obszarze nizinnym.

Wymiar i wygląd: Samce zaskrońca zwyczajnego osiągają długość do 1 metra, samice natomiast do 2metrów. Ubarwienie jest ciemnozielone lub brązowozielone, przeważnie gatunek ten nie ma żadnych plam na ciele. W tylniej części głowy za okolicą skroniową mają charakterystyczne dwie plamy w kształcie półksiężyca w kolorze żółtym lub pomarańczowym. Otoczone są one czarnymi liniami. Brzuch w przedniej części jest w kolorze jasnokremowym lub niekiedy białym, reszta część brzucha jest czarna. Jedynie tarczki brzuszne mają białe, prostokątne plamy ułożone naprzemiennie wielkościami.

Długość życia: około 9 lat.

Zachowanie: Wąż ten jest bardzo dobrym pływakiem. Doskonale również nurkuje. Podczas polowania, w chwili schwytania ofiary wydziela z gruczołów kloakalnych gęstą i niezwykle śmierdzącą substancję, która pełni funkcję ochronną. Bardzo łatwo oswoić węża tego gatunku, potrafi jeść z ręki i wtedy wąż nie korzysta ze swojej wydzieliny ochronnej. W sen zimowy zapada jesienią (na przełomie końca września i października). Zimowanie odbywa się na lądzie – przeważnie w gromadzie. Ze snu wybudza się wiosną, początkiem kwietnia lub z końcem marca. Zaskroniec zwyczajny jest wężem o aktywności dziennej, w ciągu dnia bardzo często można spotkać ten gatunek wygrzewający się na słońcu.

Rozmnażanie: Okres godowy rozpoczyna się u zaskrońców w kwietniu, jednak przeważnie gody mają miejsce w maju. Składanie jaj odbywa się w czerwcu oraz w lipcu (niekiedy przedłuża się ten proces do sierpnia). Zaskroniec zwyczajny ma od 8 do 28 jaj. Jednak odnotowano osobniki, które złożyły aż 50. Wylęg młodych osobników następuje od sierpnia aż do końca jesieni. Młode mają przeważnie długość od 15 do 20 cm.

Żywienie: Jego dieta to przede wszystkim płazy. Niekiedy zdarza się zaskrońcowi zjeść ryby czy jaszczurki. Zaskroniec korzysta w poszukiwaniu swoich ofiar ze swojego bardzo wyczulonego węchu. Impulsy zapachowe odbierane są poprzez język oraz organ Jacobsona. Jest bardzo szybki – ofiarę dopada bezgłośnie oraz błyskawicznie poprzez schwytanie zębami. Łuki szczękowe nie są połączone z czaszką dlatego wąż może korzystać z ich elastyczności.

Zagrożeniem dla tego gatunku są drapieżnicy jak: ptaki drapieżne, czaple, bociany, lisy, lisice, czy część płazów, które odżywiają się młodymi zaskrońcami. Zagrożenie stanowią także tereny zurbanizowane gdzie wężowi zagrażają samochody czy inne pojazdy. Zdarzają się również przypadki śmierci węża poprzez kontakt ze środkami chemicznymi używanymi do roślin czy przez zanieczyszczenia znajdujące się w zbiornikach wodnych.

Wąż zbożowy- Pantherophis guttatus

Nazwa francuska: Serpent des bles
Nazwa niemiecka: Kornnatter
Nazwa angielska: Corn Snake
Nazwa czeska: Uzovka cervena

Występowanie: Środowisko naturalne to dla węża zbożowego Stany Zjednoczone.

Wymiar i wygląd: Najczęściej spotyka się węże zbożowe ubarwione na czerwono -pomarańczowo lub na czarno. W przypadku węży hodowlanych istnieje ogromna ilość odmian kolorystycznych – można spotkać nawet żółtego, szarego czy różowego węża tego gatunku. Przez pojawianie się w hodowlach coraz większej ilości odmian ( na skutek chowu wsobnego) węże zbożowe są coraz słabsze i mniejsze co automatycznie przekłada się na skrócenie ich czasu życia. Węże zbożowe wyróżniane są w kilku odmianach: amelanistic, snow, anerythristic, ghost. Dostępne do zakupu są również węże z tego gatunku, które nie posiadają wzoru standardowego – np. motley posiadający na grzbiecie owalne lub okrągłe plamy zamiast niejednolitych. Ta odmiana nie posiada również szachownicy na brzuchu. Kolejny typ – striped – ma długi pas na grzbiecie przez całe ciało. Występuje również Zig Zag, który ma charakterystyczny zygzak na grzbiecie.

Długość życia: 21-23 lata.

Rozmnażane: W hodowli bardzo łatwo rozmnożyć węża zbożowego. W środowisku naturalnym okres godowy trwa od marca, a kończy w maju lub czerwcu. W hodowli rozmnażanie może odbywać się przez cały rok. Ułatwieniem w rozmnażaniu jest zimowanie w okresie od listopada do końca stycznia. Po zastosowaniu zimowania węże dużo chętniej kopulują. Osobniki łączone powinny mieć minimum dwa lata. Czas ciąży to 6-8 tygodni. Samica ma od 6 do kilkunastu jaj. Jaja należy przechowywać w inkubatorze w temperaturze stałej 28 stopni Celsjusza. Wilgotność winna wynosić 80-90%. Po upływie 55-70 dni pojawiają się młode mierzące do 25 cm.

Pożywienie: Młode węże zbożowe należy karmić oseskami mysimi. Starsze osobniki należy karmić biegusami mysimi bądź oseskami szczurzymi. Dorosłe węże mogą zjeść zjeść 5-6 tygodniowego szczura.

Terrarium: Mimo, iż węże zbożowe są niewielkich rozmiarów to muszą mieć one zapewnione terrarium o minimalnych wymiarach: 80x50x40cm dla 2 dorosłych osobników. Konieczne jest zapewnienie im również kryjówek oraz korzeni. W terrarium powinny się znaleźć również rośliny (mogą być żywe lub sztuczne). Podłoże najlepiej wyłożyć włóknem kokosowym, chipsami kokosowymi lub trocinami. Niezbędne jest utrzymywanie temperatury 25-27°C w chłodniejszej i około 31-33°C w cieplejszej części terrarium. W nocy zalecane są spadki odpowiednio 24°C i 27-28°C. Nie zaleca się wykorzystywania dla węży skałek grzewczych, gdyż mogą one prowadzić do poparzenia zwierzęcia. Zastosowane kable lub maty grzewcze muszą być umieszczone pod terrarium lub wewnątrz, ale jedynie jeśli są odpowiednio zabezpieczone. Wilgotność powinna wynosić 50-70%. W terrarium należy również umieścić pojemnik z wodą dostosowany wymiarami do węża tak, aby mógł on się w nim zanurzyć. Należy także zabezpieczyć wszystkie otwory itp. gdyż węże te są mistrzami ucieczek.

Wąż Malpolon – Malpolon monspes-sulanus

nazwa angielska: Montpellier snake
nazwa francuska: Couleuvre de Montpellier

Występowanie: Malpolon żyje na terenach suchych i kamienistych, mogą być częściowo piaszczyste. Na wyżynach dochodzą do maksymalnie 700 m n.p.m. Występuje w Europie Południowej, w Turcji oraz na Kaukazie.

Wymiar i wygląd: Wąż z gatunku Malpolon osiąga do 2 metrów. Jest to największy wąż europejski. Posiada dużą oraz wysoką głowę, słabo widoczne przewężenie szyjne, charakterystyczny walcowaty tułów oraz długi ogon, który osiąga nawet 1/5 długości całego ciała. Węża wyróżniają nieproporcjonalnie duże oczy, posiadające okrągłe źrenice. Malpolon posiada ubarwienie gliniastobrązowe, oliwkowobrązowe lub ciemnobrązowe. Niekiedy wąż ten posiada małe , ciemne plamki ułożone w 5 lub 7 podłużnych rzędach. Brzuch Malpolona jest żółtawy lub czerwonawy z licznymi czarnymi plamkami. Szczęka węża wyposażona jest w 10-17 zębów z których 1-2 pary są znacznie większe, wyposażone w rynienki i usytuowane w tyle szczęki (są zębami jadowymi). W żuchwie zęby przednie są dłuższe od tylnych i nie ma tam zębów jadowych. Małe zwierzęta ukąszone przez tego węża giną od jadu w ciągu minuty lub dwóch. Dla człowieka większość osobników nie stanowi zagrożenia, w momencie ukąszenia umiejscowienie zębów jadowych w tyle szczęki nie pozwala na dosięgnięcie ciała człowieka.

Zachowanie: W okresie letnim wąż ten prowadzi zmierzchowy oraz nocny tryb życia, na wiosnę oraz podczas jesieni aktywny jest w dzień. Lubią chować się w szczelinach pomiędzy kamieniami, w norach gryzoni. Charakterystycznym zachowaniem dla nich jest pocieranie od czasu do czasu brzucha pyskiem w celu pobudzenia wydzieliny gruczołów nosowych.

Pożywienie: Malpolon żywi się jaszczurkami, wężami, myszami oraz ptakami. Młode żywią się większymi owadami. Swoje ofiary wąż goni bardzo szybko. Zabijanie odbywa się poprzez osłabienie ofiary jadem lub duszenie. Mniejsze ofiary zostają połknięte żywcem. Wąż ten jest niezwykle żarłoczny – duże osobniki potrafią zjeść jednorazowo nawet 20 dorosłych jaszczurek.

Rozmnażanie: Gody Malpolona odbywają się w okresie kwiecień-czerwiec. Samica składa w lipcu lub sierpniu od 4 do 20 jaj, które zostają umieszczone w liściach, w wilgotnej glebie lub w norach królików. Wylęg młodych węży następuje po około dwóch, trzech miesiącach.

Wąż Gniewosz plamisty – Coronella austriaca

nazwa angielska: smooth snake
nazwa niemiecka: schlingnatter
nazwa czeska: Uzovka hladka
nazwa hiszpańska: Culebra lisa europea
nazwa francuska: Coronelle lisse

Występowanie: Wąż ten występuje w niemal całej Europie za wyjątkiem Irlandii oraz południowo-zachodniej Hiszpanii, a także północnej części Anglii oraz Półwyspu Skandynawskiego. W Azji występowanie sięga aż Kazachstanu. W Polsce podlega ochronie i występuje na obszarze całego kraju. Gniewosz plamisty zamieszkuje tereny suche, niekiedy kamieniste. Unikają lasów.

Wymiar i wygląd: Gniewosz plamisty w przypadku samców osiąga długość do 72 cm, w przypadku samic do 87. Samce wyróżnia rdzawobrązowy lub brązowy grzbiet, samice mają grzbiet ubawiony na szaro lub gliniasto szary. Cechą charakterystyczną jest posiadanie na głowie trójkątnej lub podkowiastej plamy w kolorze ciemnobrązowym. Posiadają także z boku głowy ciemnobrązowy pasek ciągnący się aż do tułowia. Przy środkowej linii grzbietu widoczne są dwa lub cztery rzędy mocno ciemnych plan, które układają się naprzemiennie. W przypadku niektórych osobników rzędy plam układają się w zygzak. Przez to często są mylone ze żmijami. Rozróżnić je można poprzez okrągłe źrenice występujące u gniewosza.

Rozmnażanie: Pora godowa gniewosza przypada na kwiecień i maj. Wąż jest jajorodny – w momencie składania jaj zarodki, które są już odpowiednie rozwinięte uwalniają się z osłon jajowych i są w pełni samodzielne. Składanie jaj przypada na sierpień oraz wrzesień. Liczba młodych jest dość zróżnicowana – od 4 aż do 19 sztuk. Mają one wielkość od 13 do 15 cm. Ubarwienie małych jest mocno zbliżone do dorosłych osobników, jednak wzór występujący na ich ciele jest mocniej kontrastowy i zdecydowanie ciemniejszy. Wspomniane smugi zauważalne u dorosłych nie występują u młodych osobników. Brzuch małego węża gniewosza jest przeważnie ceglastoczerwony.

Pożywienie: Głównym pokarmem są jaszczurki oraz małe gady. Jednak w jego diecie znajdują się również myszy czy pisklęta. Zdobycie pokarmu odbywa się przez złapanie ofiary poprzez obezwładnienie splotami ciała węża a później zjedzenie ofiary (połknięcie) żywej lub martwej.

Zachowanie: Gniewosz plamisty jest niejadowity, jednak jest wężem agresywnym. Bardzo często kąsa. Węże te są dość powolne, ale niezwykle gibkie. Gniewosz porusza sie przede wszystkim po ziemi, mimo, iż dobrze wspinają się na krzewy. Są też dobrymi pływakami. Gniewosz plamisty przywiązuje się do miejsca – jest spotykany na tych samych terenach, bez względu na pogodę. Wąż jest odporny na niską temperaturę – miejsca na zimę wybiera dopiero w październiku. Hibernacja odbywa się w norach ziemnych, a ich opuszczenie następuje już w marcu.

Zagrożenie dla tego gatunku stwarzają jeże, kuny, dziki, a także wiele gatunków ptaków. W miejscach zurbanizowanych młodym osobnikom Gniewosza plamistego zagrażają przede wszystkim szczury.

Wąż Boa Dusiciel – Boa Constrictor

nazwa angielska: Red-Tailed Boa
nazwa niemiecka:Kӧnigsboa
nazwa czeska: Hroznyś kralowsky

Występowanie:
Boa dusiciel jest wężem tropikalnym i zasiedla obszary północnego Meksyku przez Amerykę Centralną aż do północnej Argentyny. Występuje również wewnątrz lasów tropikalnych na stepach Ameryki Południowej czy na suchych obszarach podzwrotnikowych.

Wymiar i wygląd:
Boa dusiciel nie wytwarza własnego ciepła zatem musi je czerpać z otoczenia. W zależności od miejsca dostaje je ze słońca lub sztucznych źródeł ciepła. Najczęstszym ubarwieniem tego węża są odcienie brązu z typowym wzorem biegnącym poprzez cały grzbiet zwierzęcia. Większość posiada również kropki znajdujące się na całej powierzchni ciała. Głowa Boa jest dość szeroka, ma charakterystyczny kształt trójkąta. Na szyi widać ciemne pasy.

Łuski znajdujące się na brzuchu są znacznie szersze niż znajdujące się na grzbiecie. Łuski brzuszne w połączeniu z siłą mięśni wpływają na przyczepność (łatwość pełzania a także wspinania).

Żuchwa u tego węża dzieli się na dwie części, mięśnie znajdujące się przy niej dają funkcję wysuwania się, oddzielania od czaszki co skutkuje możliwością rozwarcia pyska niemal do 180 stopni.

Zęby usytuowane są w dwóch rzędach na górnej szczęce, na dolnej szczęce znajduje się jeden rząd. Charakterystyczne jest zakrzywienie zębów sprzyjające utrzymywaniu ofiary w czasie posiłku. Język węża – bardzo długi, wąski, z rozwidleniem na końcu służy zabieraniu powietrza do podniebienia pyska. Pozwala to wężowi na rozpoznawanie intencji (zagrożenie, potencjalna ofiara, partner) tego co znajduje się w najbliższym otoczeniu.

Boa dusiciel nie posiada ruchomych powiek, jedynie osłonkę oka w formie łuski, która ochrania oko i utrzymuje odpowiedni poziom wilgotności. Specyficzna pionowa źrenica wyróżnia węża podczas nocnego trybu życia.

Boa jest wężem głuchym – odbiera on jedynie wibracje z podłoża poprzez kosteczkę słuchową.

Wszystkie węże dusicielowate posiadają oba funkcjonujące płuca.

Boa dusiciele w naturalnych warunkach i w środowisku naturalnym mogą dorastać do długości przekraczającej 3 metry. Samice zazwyczaj są dłuższe od samców.

Długość życia:
Wąż tego gatunku może żyć nawet do 20 lat.

Zachowanie:
Wąż jest aktywny nocą, w przypadku trzymania w terrarium aktywność wzrasta w momencie zgaszenia światła w terrarium. Za dnia spędza czas w kryjówkach. Przeważnie w hodowli węże mają spokojne usposobienie, większą agresje obserwuje się u młodych osobników. Łatwo zauważyć u tego węża zamiar ataku – np. w chwili kiedy wąż zaczyna cofać głowę, a ciało przyjmuje kształt litery „s”. Inną oznaką jest syczenie zwierzęcia. Agresja u węża może być wynikiem np. częstych zmian miejsca węża, stworzenie mu nieodpowiednich warunków w hodowli czy niewłaściwe zachowanie wobec niego.

Terrarium:
W miejscu przebywania węża nie mogą występować temperatury mniejsze niż 25 stopni Celsjusza, ani wyższe niż 32 stopnie C. W terrarium należy zapewnić miejsca zarówno ciepłe jak i chłodniejsze jednak powinny one mieścić się we wskazanym przedziale temperaturowym. Wąż w miejscu najcieplejszym układa się w chwili trawienia, by przyspieszyć tenże proces. Źródłem ciepła może być promiennik, kabel grzewczy, żarówka (która dodatkowo będzie pełnić rolę oświetlenia) czy także mata grzewcza. W przypadku węży i ogromnej wagi temperatury dobrym zakupem będzie termoregulator. Pozwoli to na dokładną kontrolę temperatury. Wilgotność w okresie chłodniejszym powinna wynosić od 55 do 65%, natomiast w okresie letnim nawet do 80%. Obowiązkowym wyposażeniem terrarium jest duży pojemnik z wodą. Najlepszym rozwiązaniem jest posiadanie zamykanego terrarium co sprzyja utrzymywaniu odpowiedniej wilgotności oraz znacznie ułatwia zapewnienie wymaganej temperatury.

Węże nie potrzebuje specjalnego promieniowania ultrafioletowego. Wykorzystuje się w terrarium zwykłe żarówki, w ciągu doby należy zapewnić zwierzęciu 12 godzin dnia. Najlepszym materiałem do stworzenia podłoża terrarium są włókna kokosowe lub kora z dodatkiem gazet lub ręczników papierowych. Takie podłoże pozwala na łatwe utrzymanie czystości w terrarium.

Wąż Eskulapa – E. longissima, Zamenis longissimus

nazwa angielska: Aesculapean Snake
nazwa czeska: Uzovka stromovἁ
nazwa francuska: Couleuvre d`Esculape
nazwa niemiecka: Ӓskulapnatter
nazwa hiszpańska: Culebra de Esculapio

Występowanie:
Wąż ten występuje na dużym obszarze południowo-zachodniej Francji oraz Pirenejów Eskulapa , spotykany jest również na Sycylii oraz niektórych wyspach Adriatyku. Występuje również w Alpach na wysokości 2000 m n.p.m. oraz w Polsce zwłaszcza na południowo-wschodniej części.

Spotykany w oddzielonych od siebie, mocno izolowanych koloniach, najliczniejsze odnotowano w Bieszczadach. Najlepiej ten wąż czuje się w liściastych, podgórskich lasach oraz zaroślach. Bardzo często jego kryjówką są dziuple lub ruiny domów.

Żywienie:
Podstawowym elementem diety są gryzonie oraz jaszczurki, często pokarmem są również ptaki- w szczególnie młode znalezione jeszcze w gniazdach.

Wymiar i wygląd:
Wąż tego gatunku jest jednolicie ubarwiony – oliwkowobrunatny lub brunatny. Posiada słomkowożółte plamy po bokach głowy oraz jasnożółty brzuch. Eskulapa może osiągnąć długość do 2 metrów. Jego ciało jest smukłe, bardzo gibkie oraz muskularne, posiada bardzo chwytny ogon. Charakterystyczne dla tego gatunku jest posiadanie łusek grzbietowych o specyficznych wycięciach. Tarczki znajdujące się na brzuchu są spore oraz w pełni ruchome. Wspomniane tarczki oraz chwytny ogon stanowią narządy lokomocji. Dla tego węża nie stanowi żadnego problemu wspinanie się na pnie, gałęzie czy też pionowe mury. Samce Eskulapa osiągają masę ciała do 750 g natomiast samice do ok. 500 g. Młode osobniki tego gatunku zaraz po wykluciu ważą 6-8g.

Długość życia:
Eskulapa żyje około 25-30 lat.

Zachowanie:
Polowania tego węża mają miejsce w dzień podczas słonecznej pogody. Swoją zdobycz unieruchamiają poprzez sploty ciała (identycznie zachowuje się Gniewosz). W momencie zaskoczenia kiedy wąż znajduje się na drzewie nie podejmuje on prób ucieczki, oplata się on bardzo mocno wokół gałęzi. W przypadku drażnienia węża przez człowieka zwierzę jest agresywne – rzuca się np. na rękę człowieka i mocno gryzie. Jednak zadawane przez niego rany nie są groźne. Okres jesienno-zimowy przesypia przede wszystkim w dziuplach lub strychach opuszczonych domów. Wąż ten nie toleruje temperatur powyżej 27 stopni Celsjusza. W przypadku zbyt niskich lub nadmiernie wysokich temperatur wąż zapada w pewnego rodzaju hibernację.

Rozmnażanie:
Gody odbywają się w maju lub w czerwcu . W tym gatunku samce walczą między sobą o samice. Wąż jest jajorodny. Samica składa około 5-8 jaj, które są otoczone skórzastą osłonką w zwałach już butwiejącego drewna lub próchniejących pniach. Inkubacja jaj trwa około 8 tygodni.

Pożywienie:
Najczęstszym posiłkiem węża tego gatunku są myszy, małe ssaki, jaszczurki, pisklęta. Zjadają również jaja oraz małe węże. Wąż ten nie należy do jadowitych, ofiarę swoją chwyta pyskiem i dusi poprzez owinięcie jej swoim ciałem. Następnie ofiara zostaje połknięta.

Gatunek ten znajduje się w Polsce pod ochroną. Został wpisany do Polskiej Czerwonej Księgi Zwierząt w kategorii zagrożenia CR (krytycznie zagrożony gatunek). W Polsce liczebność tego gatunku wynosi 80 osobników.

Terrarium dla węża powinno być dopasowane zarówno do jego gatunku jak i przede wszystkim do jego wielkości, ale również ilości węży trzymanych przez hodowcy w jednym terrarium. Istnieją terraria dla maluchów, osobników dorosłych, ale także te wykorzystywane w chwili kwarantanny oraz przeznaczone do żywienia.

Małe węże powinny być trzymane w plastikowych pudełkach, które hodowca wykłada ręcznikami papierowymi – należy również pamiętać o pojemniku z wodą oraz kryjówce. By nie narażać malucha na stres nie powinno się go wyjmować z pojemnika. Wysokość powinna mieć około 10 cm, podobnie jak długość. Szerokość natomiast powinna wynosić w okolicach 15cm.

W przypadku jednostek dorosłych długość terrarium dla jednego osobnika powinna wynosić 3/4 z długości węża, szerokość 1/2 z jego wielkości,identycznie w przypadku wysokości. W chwili kiedy hodowca posiada więcej niż jednego węża podane wymiary powinny być odpowiednio dłuższe i szersze.

Dodatkowo dla większości młodych węży powinno zapewnić się około 60-70% wilgotności powietrza, w okresie wylinki nawet do 80%.

W przypadku oświetlenia w terrarium dla węża to nie jest ono konieczne. Jako zwierzęta nocne bardzo dobrze czują się po ciemku – zwiększa się ich poczucie bezpieczeństwa. W przypadku stosowania oświetlenia nocnego najczęściej spotykane są czerwone żarówki ze względu na fakt nie widzenia przez węże tej właśnie barwy. Oprócz faktu iż nie wpływają one na zakłócenie spokoju węża, nie wywołują stresu to działają pozytywnie na pobudzenie apetytu. W chwili wykorzystywania żarówek jako źródła ciepła niezbędnym działaniem jest podłączenie jej do termoregulatora.

Hodowca węży powinien zapewnić im podwójne ogrzewanie. W sytuacji braku działania jednego z nich pozostaje druga opcja. Brak wykorzystywania żadnego z nich, zwłaszcza w czasie trwania okresu zimowego działa bardzo negatywnie na węża. Do ogrzewania wykorzystuje się specjalne kable lub maty grzewcze.

Ważnym elementem jest również podłoże. Wykorzystuje się przeważnie torf brykalny – ze względu na jego utrzymywanie wilgoci. Minusem jest utrzymywanie się nieprzyjemnego wręcz zapachu. Niekiedy stosuje się również kokos lub bukowe drewienka.

Węże są drapieżnikami – żyjące w naturze poprzez techniki łowieckie, poprzez wykorzystanie jadu duszą i połykają swoje ofiary. Jednakże bez względu na środowisko życia wszystkie węże połykają swoje ofiary w całości. Do ofiar najczęściej zaliczają się myszy, szczury, króliki, a dodatkowym pożywieniem mogą być ptaki czy ryby. W przypadku hodowli węży ich żywienie nie jest nadmiernie skomplikowane dla ich właścicieli.

W zależności od gatunku węże mają nieco zróżnicowane upodobania względem pokarmu zatem powinien on być urozmaicony. W hodowli pokarm powinien być martwy, bezpieczne jest również podawanie wcześniej mrożonego ze względu na eliminowanie w takich warunkach występowania pasożytów. Hodowca podający pokarm martwy pozwala oszczędzić wężowi ewentualnie poniesionych ran w walce z pokarmem, który na wskutek zestresowania mógłby zadać rany, które w przypadku węży stosunkowo długo się goją.

Pokarm mrożony powinien być wyjęty przed podaniem z zamrażalnika i przełożony do ciepłej wody na okres około 30 minut. Czas potrzebny na wyeliminowanie pasożytów wynosi około 30 dni dlatego właśnie po takim czasie powinno podać się zamrożoną porcję wężowi. Zamrożone zwierzę nie powinno być przechowywane przez okres dłuższy niż 5-6 miesięcy.

Dodatkiem do karmy tego typu powinny być odpowiednio dobrane preparaty mineralno-witaminowe.

Wielkość porcji oraz jej częstotliwość powinna być dopasowana do konkretnego węża. Przeważnie proporcje te ustala się jako nieprzekraczające obwodu ciała węża, mierzonego w najgrubszym jego miejscu. W przypadku osobników dorosłych zwierzęta karmowe powinny być 1,5 razy większe. Najmłodszym wężom podajemy oseski małych gryzoni.

W przypadku posiadania więcej niż jednego węża w jednym terrarium powinno się na chwilę karmienia rozdzielić poszczególne osobniki. Młode węże karmi się 1-2 razy w tygodniu, natomiast dorosłe węże co 2-3 tygodnie.

W terrarium w którym hoduje się węże powinno umieścić się również basen, którego wielkość pozwala zwierzęciu na zanurzenie się. Dobrą wskazówką jest również spryskiwanie terrarium w celu utrzymania wilgotności pozwalające na wytworzenie sztucznej rosy, którą niejednokrotnie węże piją.